De tentoonstelling is de eerste publieke vertoning van belangrijke kunstwerken van Clarice Prache (1995-2018) die diep verweven zijn met haar relatie met Japan en haar rijke culturele erfgoed.

 

Voor haar familie en vrienden was Clarice lichtgevend, helder, zonnig, zoals de oude betekenis van haar naam. Ze was heel gul en zorgzaam voor anderen en heel gevoelig voor het lijden van mensen en dieren. Ze was ziek om te zien hoe mensen anderen pijn deden en hun eigen planeet beschadigden.

In 2018 studeert ze af aan de UAL. Ze gaat dan terug naar Brussel en zal in de lente van 2019 naar Catalonië verhuizen voor een Art Residence, wanneer een vreselijke, lange en pijnlijke ziekte haar uiteindelijk overweldigt en haar leven op deze Planeet neemt.

Haar laatste geschreven woorden: “Ik wil waarheid uit monden en ogen, respect uit gebaren en liefde uit woorden, tussen mensen. Ik wil dat de samenleving is wat het nooit zal zijn. Open. Nederig, flexibel. Dat kan ze niet. Dit is meestal waarom ik sterf in het leven. Ik ben nooit gewend geraakt aan onze natuur. Ik kan niet...

Ik wou dat ik in Japan kon sterven, in mijn slaap op een met rijst gevuld kussen.”